یادداشت || روزنامه آرمان ملی || ۱۴۰۰/۰۶/۳۱
علی بهادری جهرمی، حقوقدان و عضو هیئت علمی گروه حقوق دانشگاه تربیت مدرس؛
اروپای بدون روتوش حق آغوش مادری را هم از کودک سلب می‌کند. نُرم‌های غیرمنطقی، غیرطبیعی، برخلاف فطرت انسانی و تفسیرهای من درآوردی از همین نُرم‌ها بدیهی‌ترین حقوق انسانی را از بشر ستانده است؛ بدتر آن‌که پوشش این همه غارت سازمان‌یافته‌ی حقوق انسانی، حقوق بشر است!
جداسازی مادر از کودک، آن هم به بهانه خوردن نوتلا، دو ساعت خواب دیرتر و نماز خواندن مادر، در یکی از کشورهای دوردست و در عصر بربریت اتفاق نیفتاده، همین چد وقت پیش در دانمارک رخ داده است! شنیدن و خواندن بخشی از دل‌گویه‌های این مادر هم دردناک است: «دولت دانمارک گفت رضایت می‌دهی کودکت را ببریم که من گفتم نه! گفتند خب پس به زور او را می‌بریم. دو پلیس مسلح دولتی پشت سر من ایستاده بودند و هیچ کاری نمی‌توانستم انجام دهم. پسرم را جلوی چشمانم بردند و من هیچ‌کاری نتوانستم انجام دهم». جدا کردن این کودک یک و نیم ساله از مادر و پدرش تنها به این دلیل بود که دانمارک می‌خواهد حتما کودکان ساکن در این کشور تحت آموزش‌های دولت مرکزی تربیت شوند.
ماجرای این جداسازی دردناک وقتی بغض‌آورتر می‌شود که دادگاه دانمارک با برپایی یک جلسه ده دقیقه‌ای و با دلایل ساختگی‌ای چون نوتلا و خواب و… این کودک دارای اوتیسم و نیازمند مهر و آغوش مادر و پدر را از مادر و پدرش جدا می‌کند. همین دادگاهِ بی‌رحم، لطف کرده و ماهی یک بار اجازه ملاقات مادر و فرزند را می‌دهد، آن هم بدون حق آغوش! در ویدئویی که از ملاقات این مادر و کودک منتشر شده است، مادر که دستانش را باز کرده تا فرزند خردسالش را در آغوش بگیرد، نمی‌تواند دست خود را بسته و فرزندش را در آغوش بگیرد، چون وکیل این خانواده برای جلوگیری از دردسرهای بیشتر بعدی به مادر گوشزد می‌کند که دستانش را باز نگه دارد و فرزندش را به آغوش نکشد، چرا که دادگاه دانمارکی این اجازه را به او نداده است!
نماینده دولتی هم در این دیدار مادرانه حاضر است تا کوچکترین خطا را مضبوط کرده و در پرونده ثبت کند! همین‌قدر بی‌رحم و بی‌منطق. آمریکا هم اقدامات مشابهی را انجام داده بود: ترامپ کودکان را از مادران مهاجر در همان اردوگاه پناهندگان جدا می‌کرد و بایدن هم به استمرار همین وضعیت تن داد. این مادر هم می‌گوید از هر ۵ کودک دانمارکی که وی مطلع بوده از مادرشان جدا شده‌اند، ۴ کودک مسلمان بوده‌اند؛ و این یعنی یک تبعیض قومیتی و نقض آشکار حقوق مذهبی.
البته دخالت‌های بی‌جای دولت‌های به ظاهر سکولار (اما در واقع توتالیتر) غربی در خصوصی‌ترین وجوه زندگی خانوادگی شهروندان، تنها مشتی از خروار نقض بنیادین حقوق شهروندی است که صدای خود دانمارکی‌ها و غربی‌ها را هم در آورده است. تشت رسوایی ویترین حقوق بشری غرب، مدت‌هاست که با جنگ‌های خانمان‌سوز خارجی و کودک‌کشی‌های دامنه‌دار از بام بر زمین افتاده است، اما بزک رسانه‌ای و ساختارهای غیرمستقل نهادهای بین‌المللی اجازه واکاوی و محکومیت واقعی این رخدادها را نمی‌دهد.
کودک‌کشی غربی‌ها و صهیونیست‌ها در یمن و فلسطین، یا محروم کردن مادران و کودکان از حقوق ابتدایی‌شان در دانمارک با برپایی یک دادگاه نمایشی- فرمایشی، همان ادامه کشف اخیر گورهای دسته‌جمعی چندصد کودک بومی در کلیساهای کانادایی است که قدمتی به درازای تاریخ ضدحقوقی غربِ بدون روتوش دارد؛ غربی که در پوشش آموزش، حق حیات کودکان را می‌ستاند!
